Meridiaan Uitgevers, december 2023

Flaptekst:

'Mijn naam is Nargis en ik ben zeventien. Mijn vader zegt dat als hij geweten had dat narcissen in Nederland geen geur hebben, hij me een andere naam had gegeven. Maar toen ik geboren werd, woonden mijn ouders hier nog niet zo lang, en als je in een azc woont kom je niet zoveel in aanraking met bloemen. Volgens babá ruiken narcissen in Afghanistan heel lekker, maar ik weet niet zeker of dat waar is. Hij vindt álles van vroeger mooier en beter.'

Het leven van Nargis staat op zijn kop. Haar broer Omíd zit vast, haar zus Niloufár beschadigt zichzelf, haar moeder zit wezenloos op de bank naar de Afghaanse televisie te kijken en haar vader zit avond aan avond stiekem wodka te drinken in de schuur. Maar dan stelt haar broer Nargis een vraag die alles op scherp zet en is het aan haar om te ontrafelen wat er precies is misgegaan – en het gezin weer bij elkaar.

Fragment:

'We zijn losse eilandjes, deinend op een zee die omvat wordt door de muren van ons huis. Ik denk dat die muren ons niet

lang meer bij elkaar kunnen houden. We kijken elkaar niet meer echt aan. Iedereen begroet de lucht, elkaars voeten, de

meubels waar de ander toevallig naast staat.'

Fragment:

'Sinds Omíd vastzit, zit dit huis gevangen in weemoed. Alsof de storm die toen gewaaid heeft niet alleen Omíd van ons heeft

weggekaapt, maar ook alles heeft bedekt met een permanente laag lusteloosheid, zelfs wat we eten en hoe we eten.'

Fragment:

'In mijn borstkas gaat mijn hart tekeer. Stomme gemene geurloze Nargis, wat heb je nou gedaan?

Roerloos staar ik naar mijn zus, haar benen trillen. Ze grijpt met beide handen een deurpost vast en laat haar hoofd

erop rusten. Achter haar schouders zie ik hoe Aishwarya Rai me vermanend gadeslaat.

Niloufár opent haar mond en lijkt iets te willen zeggen, maar er komt niks. Dan sluit ze mijn deur en verdwijnt ze uit

mijn zicht, samen met Aishwarya Rai.'